Posługi Liturgiczne

Móc służyć przy ołtarzu jest najwyższym wyróżnieniem i zaszczytem katolickiego chłopca. Być ministrantem jego największą dumą. Być ministrantem, znaczy być sługą. Nie bardzo zakrawa to na wysoki tytuł. A jednak nawet najwyżsi urzędnicy państwa nie noszą wyższego. Minister bowiem znaczy zupełnie to samo, co ministrant, mianowicie sługa. Gdy mowa o służbie, chodzi przede wszystkim o to, jak wielki jest pan, któremu się służy, i jak ważną służba, którą się pełni. Minister służy najwyższemu na tym świe­cie panu: królowi, prezydentowi czy państwu. Służba zaś jego  jest   nadzwyczaj wielka i ważna. Dba on bowiem o dobro i honor państwa w powierzonych sobie  bardzo ważnych sprawach. I otóż właśnie dlatego, że zarówno pan jak i służba ministra posiadają tak wielkie znaczenie, dlatego też i on sam zajmuje tak wysokie stanowisko i cieszy się powszechnym szacunkiem. Gdziekolwiek przejeżdża – wszędzie witają go sztandary i tworzą się szpalery.

Lektor to inaczej Ministrant Słowa. Jego głównym zadaniem jest czytanie w czasie sprawowania liturgii Pisma św. Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmianie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadł tej sztuki na, tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Do tego zaszczytnego zadania zachęcał już przed trzydziestu laty papież Paweł VI. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełniać z należną czcią i miłością do Pisma św., aby wypowiadane słowo Boże, jako „żywe i skuteczne”, było wezwaniem zarówno dla słuchaczy jak i dla czytającego je lektora. Umiejętne i wierne, wyraźne i jasne odczytanie słów Pisma św. staje się prawdziwym zaczynem w społeczności, która je słucha.

Kim jest minister Eucharystii, inaczej nadzwyczajny szafarz Eucharystii?

Osoba rozdająca Komunię świętą nazywa się, zgodnie ze słownictwem używanym w Kodeksie Prawa Kanonicz¬nego, szafarzem Komunii świętej lub szafarzem Eucharystii. Prawo Kościoła dzieli tych szafarzy na dwie zasadnicze grupy: szafarzy zwyczajnych i szafarzy nadzwyczajnych. Do szafarzy zwyczajnych należą: biskupi, kapłani i diakoni. Drugą grupę, szafarzy nadzwyczajnych, stanowią klerycy oraz osoby świeckie – wierni wyznaczeni przez kompetentną władzę duchowną. Nadzwyczajny szafarz Komunii świętej – to prawnie ustanowiona osoba świecka, która może udzielać Komunii świętej jednorazowo, bądź na czas określony podczas mszy świętych w niedziele, święta i uroczystości. Za wiedzą proboszcza, z zachowaniem obowiązujących przepisów liturgicznych, szafarz może zanieść Komunię świętą do domów tylko tym osobom, które są chore i nie mogą uczestniczyć we mszy świętej.

Kim jest marszałek?

Jest to osoba, która przed i po mszy świętej pomaga przygotować świątynię do liturgii. Wita przybyłych do świątyni parafian, pomaga znaleźć siedzące miejsce w kościele. Marszałek przygotowuje także w przedsionku kościoła stolik na pomoce liturgiczne, gazety, czasopisma czy parafialne biuletyny. W czasie mszy świętej zbiera składkę pieniężną, czyli kolektę. Po zakończonej mszy świętej pomaga rozprowadzać niedzielną prasę.